O ser humano e a materia confúndense ata tal dimensión que por veces o individuo imaxina sentir que se distancia, que a súa esencia é espiritual, intanxible, transcendente. E non. A materia, coma o home, coma a muller, é continxencia pura, recreación da multitude ao mesmo tempo que a multitude é recreación material. De aí nace o esìrito deste libro: como unha corredoira de ida e volta entre o individuo e a multitude, entre percepcións intuitivas e sensacións elaboradas, no desexo de materializar as formas do desexo, do proxecto, da conciencia. Materia de X. Antón L. Dobao non é un libro unitario: é a aproximación aos enlaces entre o home individuo e o ser humano social con tendencia irrefreable ao común. En todo o libro latexa a intención explícita de escritura dun poema, o poema concibido non como elevación espiritual senón como materia. Materia da snosas arelas. Materia tanxible. Materia humana. Materia multitude. Común.